Nederlands: Rotterdam, Zandstraat. Memorial “Louis Davids” van Mathieu Ficheroux. Rotterdam/The Netherlands. (Photo credit: Wikipedia)
Een enkeling die geïnteresseerd is in het spel, die kijkt nog naar de dingen die andere landen doen. Maar wij?
Wij zijn onze reden kwijt om te feesten…
…
Als therapeut herken ik namelijk op landsniveau iets dat soms bijna grappig is om te zien in individuele therapie: de dingen die ons een goed gevoel hebben dat zijn de dingen waar we ons mee bezig houden. De dingen die ons een vervelend gevoel geven, die vergeten wij maar al te graag.
Dat is één van de redenen waarom we niet zo goed lijken te leren van onze kleine fouten. De grote fouten dat ligt weer anders. De klappen die we eigenlijk best hadden kunnen ontlopen maar die we door een fout wel hebben geïncasseerd… Daarvan leren we vaak wèl. De angst voor de herhaling van die pijn die houdt ons wel wat alerter, een volgende keer in een vergelijkbare situatie.
Maar de kleine, foutjes daar leren we niet zo snel van. Sterker nog.: daar denken we eigenlijk liever niet te lang over na… (kleine foutjes bijvoorbeeld zoals er op te vertrouwen dat dat 11 haantjes met elkaar zouden kunnen samenwerken om iets groots te bereiken *kuchje*)
De mensen die op dit moment nog met een zolder vol oranje vlaggetjes zitten, de mensen die hun koelboxen vol hebben staan met oranje tompoucen, die weten het voorlopig wel, die denken nog wel een poosje terug aan het Nederlands voetbal in 2012. Maar wij? Wij gaan gewoon door en zijn het eigenlijk alweer helemaal vergeten.
“Wàt ben ik vergeten? Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik iets vergeten ben…”
.
Oranje bitter duurt korter dan oranje gekte.
…
