Amber Valletta praat in het kader van “Revitalize” over “Living With Addiction”.
Het is niet dat ze heel veel nieuws beschrijft maar ze beschrijft wel heel eerlijk hoe drugs in haar leven een rol hebben gespeeld.
Zij beschrijft hoe zij als kleine kick-zoeker al geïnteresseerd was in allerlei manieren om haar denken te beïnvloeden en hoe zij in de wereld van de modefotografie daarin verder ging en steeds verder van zichzelf verwijderd raakte.
Verslaving is een chronische ziekte, dat moge inmiddels toch wel duidelijk zijn. Daarom vind ik het ook altijd een beetje raar dat er telkens weer mensen zijn die verwachten dat een chronische ziekte ooit uitbehandeld kan zijn.
Ik heb dat ooit hard geleerd toen ik voor een groep kankerpatiënten uitleg probeerde te geven over “acceptatie”. Lees verder
<>
Hans, Het lijkt soms wel of niets helpt. Dan val ik weer terug dus dan is alles weer kapot. Een voordeel is wel dat ik tegenwoordig probeer om meteen weer uit de cirkel te komen.
Iedere keer blijf ik maar weer terugvallen ondanks al de tips en trucs die ik geleerd heb met cognitieve gedragstherapie, gesprekken etc.etc.
Maar wanneer houdt het op? Ik ben inmiddels de 55 gepasseerd en al zo’n 40 jaar verslaafd. Eerst heroïne, later drank, coke en pillen nu nog benzodiazepinen.
Mijn vraag: hoeveel trucs kun jij nog bedenken? Lees verder
Ik vond het mooi beschreven: die samenhang tussen afwezige levenskunst en het ontstaan van levensangst. In zijn blog zesmaal.nl (Herstellen van drankzucht) schrijft Pitt in zijn post “18 — stoepbloemen” naar aanleiding van het boekje “Sidewalk flowers“over waarnemen. Als side-note maakt hij daar een opmerking uit de praktijk die ik mooi en waardevol vind voor mensen die willen leren omgaan met hun verslaving. Dat beeld van verslaving als een afbrokkeling van levenskunst dat is een mooi verduidelijkend beeld en het geeft enerzijds de hoop dat je dat natuurlijk ook kunt omdraaien en dat je levenskunst zou kunnen oefenen. Juist omdat door afbrokkelende levenskunst de levensangst zal groeien.
Daarom wil ik u een klein stukje van zijn blog niet onthouden: Lees verder
Wanneer je met verslavingen werkt dan komt het nog wel eens voor dat mensen echt van plan zijn te komen, dat zij echt ook een afspraak maken om te komen.. maar dat “het er even niet van komt” op het laatste moment.
Dat zijn dure afspraken zeg ik dan altijd. De tijd staat immers voor je gepland: dus waarom niet?
Nou eigenlijk daar zijn er een aantal redenen die daarvoor worden aangedragen:
Als we even kijken naar die redenen op een rij..
Ik klop mij niet op de borst. Ik ben gewoon bang. Al sinds ik 18 was en op T.V. iemand heb horen vertellen dat zijn leven verwoest was omdat hij iemand invalide had gereden na een aantal glazen bier… en dat hij nooit zeker zal weten of hij niet sneller had kunnen reageren als hij dat bier niet had genoten.
Daar en toen ben ik dus bang geworden. Natuurlijk heb ik wel nagedacht over de vraag of “er nou ècht niet eens eentje mag” (zoals dat mij sindsdien misschien wel vijfhonderd keer of meer is gevraagd door automobilisten met een glas in hun hand).
Lees verder
Het gaat super naar wens in mijn leven. Nog steeds geen korreltje van die troep meer aangeraakt dankzij onze waardevolle gesprekken. Laatst zag de krokodil nog een heel rottisoir aan kip voor z’n neus hangen en toch piekerde ie er niet over om een hapje te nemen. Die honger lijkt echt volledig verdwenen.
Met name doordat er zoveel goede dingen uit voorkomen om het niet te doen. Meer rust, energie, liefde, geld etc. Ben echt erg blij dat ik er van af ben. Superbedankt voor je hulp Hans. Mede namens mijn vriendin (inmiddels mijn verloofde, ik heb haar afgelopen zomer ten huwelijk gevraagd!!)
Ik ken wel wat mensen die jou hulp zouden kunnen gebruiken alleen zien ze dat zelf niet zo denk ik. Maar als de tijd daar is weet ik wie ik aan kan bevelen. Hoop dat met jou alles goed gaat en keep up the good Work!! Vind het bewonderenswaardig hoe je dat doet!
(anoniem)
Om een lang verhaal kort te maken ben ik van mijn 13de tot mijn 28ste verslaafd geweest. Het begon met lijm in een chipspakket in de wc op school, en eindigt, na de hele scala aan drugs en alcohol, (tot aan het vrij extreem injecteren van heroïne), vroeg in de 90’s, met een jaar lang opname in “het Blauwe Huis”, een therapeutische gemeenschap van het Centrum Maliebaan in Utrecht.
Ik kan mijn jeugd verleden in het kort schetsen –verslaafde ouders met psychiatrische problemen, mishandelingen, misbruik – een greep uit de redenen waarom ik een levenslang strijd gehad heb en zal altijd hebben, met verdovende middelen. Genetische factoren spelen ook een rol.
Ik wil naar aanleiding van het stukje van de NOS even genuianceerd naar verslavingszorg kijken. Onze regering is namelijk nogal aan het “hakken” in de zorg en zeker de verslavingszorg moet het ontgelden. In de uitzending van de NOS vertelt ene Jaap over de noodzakelijkheid van zijn opname in een triple-X aanpak. Het is niet voor niets dat deze jongen opziet tegen een leven in de “buitenwereld”. Hij is ernstig verslaafd en heeft op dit moment dus ook eigenlijk nog maar weinig te verliezen (zie: “Echt afkicken is een beetje uit” van de NOS). Dan wil je wel met je verhaal op de TV om (terecht) te klagen over het beleid van deze regering. Hij is “ernstig” verslaafd is, en niet “zwaar”. Want als zwaar verslaafde was hij opgegeven en dan betaalt de maatschappij maximaal nog mee aan een beetje ‘harm reduction’ (besparen van leed bij de omgeving en bij de persoon zelf)…
| licht | matig | middelmatig | ernstig | zwaar |
| 1-2 | 3-4 | 5-6 | 7-8 | 9-10 |
Maar mijn punt is: als er “zwaar” verslaafden bestaan dan zijn er dus ook “licht verslaafden” en als er “ernstig” verslaafden zijn dan zijn er ook “matig verslaafden”. En in iedere verdeling zit ook altijd wel een “middelmaat”.
Het is belangrijk om verslaving niet te bekijken als “aan-of-uit” maar dat je genuanceerd kijkt zelfs (of juist) als politicus. Iemand is niet ineens ernstig verslaafd. Iemand is ook niet zo maar ineens middelmatig verslaafd. Daarvoor is nog veel te doen.
Als Heineken dat al zegt, dan zal het toch wel zo wezen?
Ja, ik help mensen die te veel drinken, slikken, snuiven, of wat dies meer zei… Zou ik daarom een campagne van bier niet mogen “liken”?
Laat ik heel duidelijk zijn: je kan niet zorgen dat iemand zichzelf gaat controleren. Je kunt iemand de voorwaarden geven om zichzelf te gaan controleren.
De verslaving van jouw kind, de verslaving van jouw partner kan nooit jouw “schuld” zijn. Stel jezelf daarin niet zo centraal. Als jouw schaamte in de weg staat om adequaat te reageren op de situatie, als je liever niet reageert omdat het lastig is, omdat je bang bent iemand pijn te doen, dat zal je waarschijnlijk uiteindelijk als “fout” gaan ervaren, achteraf.
Lees verder
Ik wil iedereen bedanken die hier de moed heeft om te laten weten wat hem/haar gebeurt is.
Het helpt om ons bewust te zijn dat middelengebruik aanvankelijk misschien reuze leuk kan zijn, dat het een reuze handige oplossing kan lijken en dat het tegelijkertijd ook verschrikkelijk kan zijn.
Het helpt om mensen die soortgelijke problemen hebben om in te zien dat er mogelijkheden zijn, dingen die je kan doen met jouw situatie, dat er mensen zijn die je voor zijn gegaan.
En het helpt om mensen die dit nooit hebben meegemaakt te laten snappen dat “je moet gewoon stoppen” een veel te simpele oplossing is voor een ingewikkeld probleem.
“Overigens, door verslaving als honger van de krokodil te zien kan ik het een bepaalde plaats geven die mij rustiger maakt, het is als het ware geaccepteerd maar wel met enthousiasme om eraan te werken.” ~ anoniem
Vraag:
Beste Hans,
Mijn echtgenoot is het afgelopen jaar na 8 jaar droog te hebben gestaan weer aan de drank verslaafd geraakt.
Inmiddels is hij al weer een aantal maanden redelijk clean maar er blijven telkens momenten van stiekem drinken. Ik vertrouw hem niet meer, onze dochter vertrouwt hem niet meer.
Wat kan ik doen!!?
anoniem gehouden
Antwoord op jouw vraag:
Lees verder
Ik ben voor PraatmetHans.nl verhalen aan het verzamelen over de verschillende manieren waarop mensen persoonlijk en in relatie tot hun verslaving op hun EIGEN manier controle hebben herwonnen over een verslaving of afhankelijkheid.
Als je wilt, dan zou ik het leuk vonden als je (in een paar zinnen en in je eigen taal) zou willen aangeven aan anderen waar het voor jou om draaide. Wat heb jij gedaan om voor jezelf de dingen neer te zetten die voor jou de voorwaarde zijn om weer controle te voelden.
Waar doe je het voor?
Hans West
Ga naar de contactpagina *klik* of
Mail ze aan: HansRJWest@Gmail.com
07/06/13 4:58 AM
Hier is alles nu prima,onze gesprekken (al waren het er niet veel…) hebben er mede toe geleid dat ik,met een incidentele terugval,nu alweer 3 jaar gokvrij ben,en het licht heb gezien….dus zowel op het personele vlak als qua werk mag ik niet klagen.
Ik vind het geen enkel probleem om even ta leten weten wat maakte dat ik “het licht heb gezien” want dat is 1 v.d.belangrijkste punten geweest voor mij,erkenning van je verslaving,ook naar de buitenwereld toe,en er openlijk over kunnen/durven spreken.
Tevens is het erg belangrijk geweest om mezelf geen tijdschema op te leggen omtrent de “genezing”,maar op je gevoel af te gaan bij het nemen van een beslissing en/of volgende stap in het proces. Dat heeft er in mijn geval toe geleidt dat ik een bepaalde rust heb gevonden,en die ook uitstraal naar anderen toe.
het grappige is dat mijn inner circle regelmatig zegt dat mijn huidige baan een positieve invloed heeft gehad op hoe ik nu ben,en waar ik nu sta,maar ik vind dat het juist andersom is:het feit dat ik nu ben zoals ik ben,grotendeels verantwoordelijk is voor het vinden van deze job….
Ik heb een tijdje geleden bij centrum Maliebaan aangegeven dat ik graag bereid ben om mijn ervaringen etc te delen met mensen die ook worstelen met een gokverslaving,maar daar
is daar dus geen respons op gekomen….
je kunt me dus altijd benaderen.Als ik op 1 of andere wijze mijn steentje kan bijdragen,je weet me te vinden!
Groet, Donald
Met Donald kan contact worden opgenomen via PraatmetHans (vermeld: “praat met Donald”)
Integrative Addiction Coaching: PraatmetHans.nl 