Hans, ik weet het zeker ik ga nooit meer snuiven/ drinken/ slikken/ roken/ gokken. Dus waarom zou ik moeten nadenken over trek of risico-situaties of risico-gevoelens of noodplannen? Dat maakt alleen maar dat ik zou gaan twijfelen!
Answer: Deze vraag krijg ik vaker… en het feit dat het een vraag is die met een uitroepteken eindigt in plaats van met een vraagteken, dat doet al vermoeden dat er iets problematisch aan het gebeuren is… :-S
Wat is dat: “de les van de fles”?
Als je wat langer controle hebt bewaard dan zie je vaak dat mensen gaandeweg weer zin krijgen in gebruik. Als je daar waar beter naar kijkt dan blijkt dat toch vaak wel iets te maken heeft met iets dat zij nog niet hebben geleerd. Want zonder veroordeling ofzo, maar door een verslaving leer je nou eenmaal dingen af. Logisch, want waar niet-gebruikers zullen moeten reageren op lastige gevoelens door iets te doen of iets te zeggen om een reactie te krijgen die een ander gevoel laat ontstaan. Mensen die regelmatig gebruiken die kunnen situaties uithouden en zich toch goed voelen achteraf. Het komt zelfs vaak voor dat mensen afgeleerd hebben om gevoelens te herkennen zodat zezelf oprecht niet eens meer merkten dat ze die hebben afgeleerd… en precies dàt maakt dat het juist zo moeilijk is om ze weer aan te leren als je dat regelmatige gebruik laat varen. Want hoe kan jejezelf iets aanleren waarvan je niet weet dat je het niet weet?…
Lees verder
maar je zegt niks over starten?…
oeps, daar is wat weggevallen…
Ik kreeg een vraag dat in de vorige post eigenlijk gemist wordt waar je dan moet beginnen… Ik heb dat in de oorspronkelijke al bijgeplaatst maar als je ‘m ook gemist hebt: hier nog even de aanvulling op de post. Lees verder
Het onderwerp “je moet stoppen!” (of minderen) bij een verslaving die door de ‘eigenaar’ niet (h)erkend wordt is bijna altijd volledig nutteloos. Daardoor ontstaan vrijwel altijd meningsverschillen waardoor mensen zich vooral gaan ingraven in de loopgraven waarmee vaak vooral het verzet tegen de beoordeling “verslaafd” op de voorgrond komt …en het belangrijkste onderwerp uit de aandacht blijft: “what the F… moet ik doen met mijn leven zonder mijn ‘middel’. Wat moet ik doen met mijn energie en tijd zonder mijn trucje om mijn leven leuk, interessant, spannend, expressief, geil, mooi, warm, rustig, spiritueel, kalm of positief te maken? Hoe kan ik het middel leren zien als wat het is: eigenlijk vrij oninteressant voor levenskwaliteit op de langere termijn. Ook al maakt de verslaving dat het dus belangrijk voelt.. maar dat is wat verslaving doet…
Het uitsluitend richten op “niet-gebruik” werkt niet en dat heeft drie redenen Lees verder
Mensen hebben soms in …laat ik zeggen minder genuanceerde en soms niet mis te verstane woorden laten weten dat zij het er niet mee eens zijn dat ik durf te stellen dat het goed is om met mensen met een verslaving op zoek te gaan naar controle, en niet altijd gelijk maar op abstinentie aan te dringen.
“Dat kan een verslaafde niet en je bent een enorme Kl∞†∑å©# als je die arme verslaafde ook maar enige hoop durft te geven op controle”. En dat dan vaak gevolgd door allerhande meestal relatief …onaardige redenaties waarom ik dat dan wel niet lekker zou vinden om mensenlevens te gronde te richten en soms nog wat andere opmerkingen over mijn geestesgesteldheid. Lees verder
Vraag: Hans, ik heb er last van dat verslavingszorg soms zo star is, dat je zo in het hokje lijkt te moeten passen voor je aan je verslaving kunt gaan werken.
Antwoord: Wat mij betreft: de naam PraatmetHans.nl zegt het al…
Het gaat om zinvol praten over de dingen die je wilt laten gebeuren, niet om “het goede antwoord geven” of jezelf maar aanpassen terwijl je dat eigenlijk niet wilde.
…
Echte gesprekken zijn flexibel, ze kennen misschien gezamenlijke zwaarwegende factoren maar vallen niet star in hokjes onder te brengen. Dus wat mij betreft gaat het bij zowel coaching als in therapie om een open gesprek. Zonder angst voor verwijtende vingertjes, zonder angst dat jouw privacy in het gedrang komt en zonder dat je jezelf ergens over hoeft te schamen in zo eerlijk als jou op dit moment mogelijk is praten met Hans: een openminded therapeut met ruime levenservaring en decennia ervaring als therapeut.
Ik ga misschien iets raars zeggen in de wereld van de hulp bij verslaving en afhankelijkheid: misschien gaat het er uiteindelijk werkelijk niet om dat iemand niks meer drinkt, slikt, snuift oid. Dat is waarschijnlijk slechts een gevolg. Want laten we wel zijn: als je ziet hoeveel alcohol er in onze maatschappij gedronken wordt, hoeveel nicotine en pot en coke base er gerookt wordt, hoeveel pillen er geslikt en cocaïne gesnoven wordt.. dan is het dus eigenlijk heel normaal om zo af-en-toe ‘pretmiddelen’ te gebruiken in onze cultuur*).
Dus als je nou ‘normaal’ wilt zijn…
Misschien is al dat werken aan “abstinentie” wel een valkuil. Misschien is het in onze maatschappij voor ons ook wel veel prettiger om te praten over het gebruik dan over de dingen die mensen missen in hun leven.
Lees verder
Vraag:
Waarom kan ik nergens een groep vinden waar ik, net zoals de AA voor alcohol verslaving, zèlf naartoe kan met mijn seksverslaving?
Antwoord:
De wens is legitiem en begrijpelijk. De ellende is alleen dat je vaak enige ‘monitoring’ van buitenaf nodig hebt om het goed te laten gaan.
Laat me het probleem even schetsen…
Lees verder
@cetera
een poging tot nuancering
Als ik het over mijn puberteit heb en vertel wat ik daarin gebruikt heb, dan krijg ik vaak één van de twee reacties. Mensen gaan fronsen en vinden het maar verwerpelijk dat ik dat zo hardop zeg. Of anders krijg ik een zorgelijke blik en vragen over de duur van mijn behandeling. Gelijk maar het antwoord op die laatste vraag; voor het overwinnen van al die ‘verslavingen’ heb ik in totaal 2 sessies gehad. Even tussendoor, in de middagpauze van mijn werk. Om te stoppen met roken. Waarvan de eerste ook nog eens niet doorging omdat ik mijn huiswerk niet gemaakt had -daarmee een goede sessie, trouwens-.
Maar ik merk regelmatig dat, als ik het bespreekbaar maak met mensen die niet bekend zijn met drugs dat er een reactie ontstaat waarin men je niet serieus meer neemt: een zorg-reactie of een reactie waarin men mijn meent te kunnen afkeuren als volwaardig mens. Aan de andere kant zijn er de gesprekken met mensen die wel gebruiken of gebruikt hebben en daar gebeurt er iets volledig anders: ze hebben het er niet over. Ze begrijpen dat de middelen niet belangrijk meer zijn in mijn leven. Ze stellen een drankje voor, een jointje of een lijntje (dat zij verder goed kunnen betalen omdat zij een baan hebben en een leven dat in controle is) maar vooral hebben we het over de manieren waarop we gelukkig worden in deze wereld. Er is geen enkele behoefte om lang te praten of te bloggen of te discussiëren over gebruik. En openheid van zaken naar andere mensen? Nou nee, dat geeft maar gedoe op je werk. Dat kan je zelfs direct in de problemen brengen.
De ligging van Heel-Nederland in Europa. (Photo credit: Wikipedia)
We hebben in Nederland nogal eens de neiging om alleen maar te kijken naar de Amerikaanse manier van denken over gezondheidszorg terwijl in het oosten van ons land een groot gebied ligt (waar we trouwens economisch minstens zo afhankelijk van zijn) waar heel zinnige informatie vandaan komt. Zo ook op het gebied van verslavingsbehandeling. Als je gaat kijken naar de literatuur over verslavingsbehandeling dan is het overgrote deel Engelstalig, en het overgrote deel is gericht op abstinentie – niks meer drinken, nooit.
In vrijwel iedere presentatie die je ziet van veel verslavingsinstellingen zie je dat zij zich bijna lacherig uiten over die ouderwetse benaderingen waarbij je vroeger echt alleen maar kon inzetten op abstinentie … om vervolgens een behandeling op te zetten die zich richt op… precies: abstinentie.
Veel van die behandelingen vinden hun strategieën Lees verder
Integrative Addiction Coaching: PraatmetHans.nl 