Uitgangspunten zelfzorg

Wie heeft de verantwoordelijkheid voor mijn leven?

Afhankelijkheid van, en verslaving aan een middel doorbreek je alleen door zelf de (eind)verantwoordelijkheid te pakken voor de eigen biologische en emotionele behoeften (wat die ook zijn!)

Als mens met een chronische aandoening zal je specialist moeten worden op het gebied van jouw aandoening. Dat geldt voor CARA, dat geldt voor aandoeningen van het bewegingsapparaat, dat geldt voor neurologische aandoeningen, en dat geldt op een zelfde manier voor de biologische kant van verslaving. Zodra een genezing bestaat ben ik de eerste die aanraadt om die medicatie te gebruiken. Maar tot die tijd is een aandoening dus een chronische aandoening.

…er is helaas nog géén medicijn tegen verslaving, er is alleen symptoombestrijdende medicatie (kan zeker nuttig  zijn bij last van een chronische aandoening)

Chronische aandoeningen zijn chronisch

Chronische aandoeningen moet je niet willen genezen, sterker nog: hoe harder je probeert om “niet ziek” te zijn, hoe slechter het verloop meestal is bij chronische aandoeningen. Sommige mensen hebben naast een biologische kant van de verslaving ook een emotioneel-psychologische afhankelijkheid van dat middel. Als je die in kaart hebt kan je dingen ANDERS aan gaan pakken.

…niet te lang wachten

Een ander punt van chronische aandoeningen is dat je ze misschien niet kan genezen, je kan vaak wel voorkomen dat zij verergeren en eigenlijk de enige regel daarvoor is: beter vandaag starten dan morgen… (okay, beter een goed voorbereide start dan wéér een mislukte poging, maar je begrijpt mijn bedoeling…)

de prijs van je eigen stappen betaal je zelf (óók de prijs van het uitstellen van het doen van stappen)

van uitstel komt uitstel…